googdbye lenin ! *

می دونی همه چیز به طرز مضحکی بی محتواست ... انگار, هی میرسی جلوی خونه خودت ... انگار یه استوانه فلزیه که باهاش آسفالت صاف می کنن

هر از چند گاهی یه آدامس جویده شده میچسبه به استوانه ... که میشه یه تنوع .. یه تنوع چسبناک کوچیک , که وقتی از استوانه جدا بشه , باز همه چیز تکرار میشه

.گاهی وقت نهار کارگر های جاده صاف کن , استوانه از حرکت می ایسته و اونوقت دیگه هیچی نیست , حتی تکرار

همون وقت که هیچی نیست , اون سوال ازلی , ابدی میاد تو ذهنت ...که هی من اینجا چه غلطی می کنم یا اگه خیلی مودب باشی , می گی من اینجا چه می کنم ...وقت نهار که تمام بشه , استوانه که به حرکت در بیاد , هیچی نمیمونه از ... غلط و من و این حرفها

.آدم دیگه از آه و ناله کردنم خسته میشه ... من که دیگه تحملش رو ندارم ... نه آه و ناله خودم , نه دیگران


ممکنه ازت چند تا سوال بپرسم ؟! : تا حا لا شده نفست بالا نیاد ؟ گیج گاهت بخواد منفجر بشه ؟ تا حالا شده بخوای بزنی زیر میز همه چیز رو بریزی ؟ اگر اینطوره ... نگران نشو ! هر دو باید غزل خداحافظی رو بخونیم ... حالا خداحافظی از کی یا چی , نمی دونم

.

.

.

دوست دارم صورتم رو بگیرم رو به باد .... میدونی دلم چی می خواد .... دلم میخواد یه آدامس جویده شده بزرگ , بچسبه به استوانه من




Ss






By wolfgang becker *